Port Augusta Train Park
gebaseerd op 4 beoordelingen
Autorijden in Zuid-Oceaan is een zeer moeilijke reis. Vandaag rijden we vanuit Lincoln om ongeveer 2 uur... naar Adelaide, op 652 km en 7 uur... en verwachten we een beetje meer om 9 uur. Ik dacht dat het slechts een ongewone weg was, maar ik heb een van de meest vreemde reizen sinds het begin van mijn reis. Om 2 uur nam ik de rijden op en rijdde van Lincoln naar Augusta, en rijdde de route die de navigatie had gegeven, zonder uitzondering; Ik heb het druk met mijn werk, en ik heb geen gevoel om naar het landschap aan de weg te kijken. Als we niet om zeven uur op de avond waren, kwamen we naar de haven van Augusta. Een korte rusttijd, kijk naar de tijd tot zeven uur, we rijden weer van Augusta naar Adelaide, als alles goed is, zullen we vóór elf uur aankomen. Maar in deze laatste 330 kilometer is er iets vreemds gebeurd: ik ben Augusta Hwy gelukkig op de navigatie, mijn leertijd is weer aan de gang, en na een zorgvuldige rijden van Mr Tea, begon ik op de achterbank te rijden en de leer voor de studenten te drukken. Een uur later, na een uur, was de cursus af. Ik keek naar buiten, een donkere, geen weglicht. "Het is niet zo erg om mensen te verlaten, de lokale regering is te bespaard, er zijn geen lichten en ik ben niet bang dat de avond een auto zou gaan. Ik keek naar de telefoon en wilde zien waar ik heen ging, maar toen ik de kaart opende, Maar er is een rode klauw die onze coördinaten vertegenwoordigt op de kaart, op de plaats waar ze zijn gedraaid, niet verplaatst, en de afstand naar de bestemming is altijd hetzelfde aantal kilometers en dezelfde tijd. "Het is niet de mobiele telefoon gebroken?"Ik keek naar de voorkant van de rijbaan, met een stille rijder, een motor laag, een snelheid van 110 meter op het instrumentenbord; ik keek naar de navigator naast, en vond dat de bovenste schedel ook op de plaats was; Het raam van de auto is donker, en het is ongelooflijk verontrustend. Het rode zicht op de mobiele telefoon en de navigator lijkt te wijzen op wat? Ik neem het mobiele signaal op en ga opnieuw op de kaart en ga op de locatie op en draai de rode lijnen op de plaats waar ze zich bevinden. Een andere kaartsoftware, nog steeds....Zie je of het verkeerde kant op is?...is deze kaart een probleem, hoe kunnen we zien dat we op de plek zijn geweest?... Ik hoopte dat Mr. Tea, als chauffeur, me een normaal antwoord zou geven, maar hij was niet zo stom. Ik keek naar voren met de koplampen, de rechte weg keek onmogelijk, geen auto kwam, geen achterwagen, en geen andere stem hoorde dan de autorijden. Kijkend naar de markering van de weg die achteruit vliegt, bleef ik op de kaart. Ik zag wat hulpeloos naar buiten, en plotseling glimlachte een witte wegmarkering uit mijn ogen, "D, E, A, D...", moeder, heb ik een oogblik of heb ik echt een dergelijke markering? Voor deze onbegrijpelijke situatie, is er een enorme angst in mijn hart. "We hebben nu een probleem, maar de kaart laat zien dat we altijd op de plaats zijn!" zei ik tegen Mr Tea. Hij, die niet roept, keerde zich een beetje om, liet een klein halve gezicht zien, en keerde me terug met een laag geluid dat niet zo was: "Nee, laten we even praten?" Het koude licht van de instrumentenplaat bleek op zijn gezicht, koud, niet menselijk. "Dit is zijn stem niet, wat moet ik doen? Wat moet ik doen?" Ik ben aan het leren, ga verder met de les, negeer hem... "Praat niet, ik ga de les doen."Ik heb de computer gehaast opengegaan en een blik gemist, Hij heeft stilte omgedraaid en naar voren gekeken. “Denk niet meer, denk niet meer, begin lessen...” Voor een les van 40 minuten, heb ik 50 minuten getrapt... terwijl ik de kaarten en routes bekijk, maar alles is niet veranderd, de auto rijdt, maar we rijden nog steeds op de plek. Op het moment dat ik bijna instortte, zag ik een autolicht uit het raam en ging de auto terug? Een geest van geesten, die op de kaart zag, eindelijk, nadat de auto uit Augusta had gereden, herstelde de kaart zich in drie uur, In plaats van onze rode klauwen begon ik met een paar woorden met Mr Tea te bewegen. De vreemde, lage klauwen verdween en de man die ik ken kwam terug. Tot dan begon mijn hartslag die op het punt stond te blazen langzaam te vertraagd... op die avond om 12.30 uur Na vijf en een half uur kwamen we eindelijk naar het hotel van Adelaide. We hadden maar vier uur minder rijden gekost, maar we hebben meer dan vijf uur gekost. Wat er meer dan een half uur uit kwam, ik wist niet wat er gebeurd was... tot ik terugkwam. Ik heb de pen opgehaald en de verbazingwekkende reis naar Zuid-Azië geregistreerd.
More
Aanbevolen in de buurt van Port Augusta Train Park
Port Augusta Train Park Reviews: Insider Insights and Visitor Experiences
Sommige beoordelingen kunnen zijn vertaald door Google Translate
(1 beoordeling)Trip.com(4 beoordeling)TripAdvisorBezienswaardigheden in de buurt
Popular Types of Attractions in Port Augusta
Recommended Attractions at Popular Destinations
Neem contact met ons op
Exploitant van de site: Trip.com Travel Singapore Pte. Ltd.
Autorijden in Zuid-Oceaan is een zeer moeilijke reis. Vandaag rijden we vanuit Lincoln om ongeveer 2 uur... naar Adelaide, op 652 km en 7 uur... en verwachten we een beetje meer om 9 uur. Ik dacht dat het slechts een ongewone weg was, maar ik heb een van de meest vreemde reizen sinds het begin van mijn reis. Om 2 uur nam ik de rijden op en rijdde van Lincoln naar Augusta, en rijdde de route die de navigatie had gegeven, zonder uitzondering; Ik heb het druk met mijn werk, en ik heb geen gevoel om naar het landschap aan de weg te kijken. Als we niet om zeven uur op de avond waren, kwamen we naar de haven van Augusta. Een korte rusttijd, kijk naar de tijd tot zeven uur, we rijden weer van Augusta naar Adelaide, als alles goed is, zullen we vóór elf uur aankomen. Maar in deze laatste 330 kilometer is er iets vreemds gebeurd: ik ben Augusta Hwy gelukkig op de navigatie, mijn leertijd is weer aan de gang, en na een zorgvuldige rijden van Mr Tea, begon ik op de achterbank te rijden en de leer voor de studenten te drukken. Een uur later, na een uur, was de cursus af. Ik keek naar buiten, een donkere, geen weglicht. "Het is niet zo erg om mensen te verlaten, de lokale regering is te bespaard, er zijn geen lichten en ik ben niet bang dat de avond een auto zou gaan. Ik keek naar de telefoon en wilde zien waar ik heen ging, maar toen ik de kaart opende, Maar er is een rode klauw die onze coördinaten vertegenwoordigt op de kaart, op de plaats waar ze zijn gedraaid, niet verplaatst, en de afstand naar de bestemming is altijd hetzelfde aantal kilometers en dezelfde tijd. "Het is niet de mobiele telefoon gebroken?"Ik keek naar de voorkant van de rijbaan, met een stille rijder, een motor laag, een snelheid van 110 meter op het instrumentenbord; ik keek naar de navigator naast, en vond dat de bovenste schedel ook op de plaats was; Het raam van de auto is donker, en het is ongelooflijk verontrustend. Het rode zicht op de mobiele telefoon en de navigator lijkt te wijzen op wat? Ik neem het mobiele signaal op en ga opnieuw op de kaart en ga op de locatie op en draai de rode lijnen op de plaats waar ze zich bevinden. Een andere kaartsoftware, nog steeds....Zie je of het verkeerde kant op is?...is deze kaart een probleem, hoe kunnen we zien dat we op de plek zijn geweest?... Ik hoopte dat Mr. Tea, als chauffeur, me een normaal antwoord zou geven, maar hij was niet zo stom. Ik keek naar voren met de koplampen, de rechte weg keek onmogelijk, geen auto kwam, geen achterwagen, en geen andere stem hoorde dan de autorijden. Kijkend naar de markering van de weg die achteruit vliegt, bleef ik op de kaart. Ik zag wat hulpeloos naar buiten, en plotseling glimlachte een witte wegmarkering uit mijn ogen, "D, E, A, D...", moeder, heb ik een oogblik of heb ik echt een dergelijke markering? Voor deze onbegrijpelijke situatie, is er een enorme angst in mijn hart. "We hebben nu een probleem, maar de kaart laat zien dat we altijd op de plaats zijn!" zei ik tegen Mr Tea. Hij, die niet roept, keerde zich een beetje om, liet een klein halve gezicht zien, en keerde me terug met een laag geluid dat niet zo was: "Nee, laten we even praten?" Het koude licht van de instrumentenplaat bleek op zijn gezicht, koud, niet menselijk. "Dit is zijn stem niet, wat moet ik doen? Wat moet ik doen?" Ik ben aan het leren, ga verder met de les, negeer hem... "Praat niet, ik ga de les doen."Ik heb de computer gehaast opengegaan en een blik gemist, Hij heeft stilte omgedraaid en naar voren gekeken. “Denk niet meer, denk niet meer, begin lessen...” Voor een les van 40 minuten, heb ik 50 minuten getrapt... terwijl ik de kaarten en routes bekijk, maar alles is niet veranderd, de auto rijdt, maar we rijden nog steeds op de plek. Op het moment dat ik bijna instortte, zag ik een autolicht uit het raam en ging de auto terug? Een geest van geesten, die op de kaart zag, eindelijk, nadat de auto uit Augusta had gereden, herstelde de kaart zich in drie uur, In plaats van onze rode klauwen begon ik met een paar woorden met Mr Tea te bewegen. De vreemde, lage klauwen verdween en de man die ik ken kwam terug. Tot dan begon mijn hartslag die op het punt stond te blazen langzaam te vertraagd... op die avond om 12.30 uur Na vijf en een half uur kwamen we eindelijk naar het hotel van Adelaide. We hadden maar vier uur minder rijden gekost, maar we hebben meer dan vijf uur gekost. Wat er meer dan een half uur uit kwam, ik wist niet wat er gebeurd was... tot ik terugkwam. Ik heb de pen opgehaald en de verbazingwekkende reis naar Zuid-Azië geregistreerd.