San Bernardino alle Ossa

Het is dichtbij de kathedraal van Milaan, slechts enkele minuten lopen, een klein wit gebouw, binnen een vergelijkbare ingewanden, een botkamer is niet bijzonder makkelijk te zien, aan de rechterkant van de deur, waar het verbaasd is.

Ongeveer tien minuten van de kerk naar het zuidoosten kunnen we bereiken, en het buitenste gezicht is niet vergelijkbaar met de kerk van Milaan, maar de essentie hier is in de menselijke beenkamer, met een kamer met een bot van veel mensen.

De zeldzame kerk van de mens, die vanaf de twaalfde eeuw werd gebouwd, was oorspronkelijk alleen het verzamelen van ziekenhuizen die de verdriet van de ongelukken niet konden opvangen die door allerlei ziekten werden overleden, en vervolgens samen een kerk, diep in de duisternis, niet groot, maar zeer schokkend, waard om te gaan, Naar de kathedraal 8-10 minuten lopen. Volledig gratis, druk zelf de deur in.

De kerken zijn erg interessant en hebben meer kennis van de Europese katholieke cultuur.

Nadat de menselijke beenkamer een gang aan de rechterkant van de kerk binnengaat, zal er een Ossa-aanwijzingsplaat zijn. De kamer is niet groot, maar het licht is donker. De been van de hoofdbeenderen en de armbeenderen zijn rond de muur. Een beetje nieuwsgierig, waar zijn de andere delen van de been? Het is gratis om de menselijke beenkamer te bezoeken.

Deze onzichtbare kerk, niet ver van de zuidelijke kathedraal van Milaan. En de beroemde menselijke kamer ligt aan de linkerkant van het kerkgebouw zonder dat er in de kerk hoeft te worden gegaan. St. Bernardino. De kerk in het centrum van Milaan heeft een lange en rijke geschiedenis － 12e eeuw, een ziekenhuis aan de andere kant van de kerk, een bergveld naast het ziekenhuis, en later vol met bergvelden, moesten mensen bergvelden voor de mensen die net gestorven waren, in 1269, De kerk van St. Bernardino werd gebouwd en de resten van de berggebieden werden geplaatst. Er is een nieuwe opslagplaats voor de berggebieden. Er is een uitbraak van zwarte dood in Europa in het middeleeuwen, en de helse bergvormen waren verkouden en verdrietig van de traceerbare traceerbaarheid van vandaag tot op dit moment.

Na de kerk van Milaan, die nog honderden meter verderop was, zag er niet erg opvallend uit, maar naast een andere kerk was de ingang zeer wakker. De poort in de buurt van die kerk. Zelfs als de kaart nog steeds werd bevestigd, ging hij binnen. In de gemene kerk ging ik zonder twijfel een onzichtbare botten. Ik vroeg me af of de vergissing verdween en toen ik het zag, zag ik een donkere gang. Het was een kamer om mensenbeenderen te bewaren. Er waren veel mensenbeenderen, die zich recht op het dak bevonden. Het is duidelijk dat het zonlicht hier niet veel of psychologisch is. De drie, drie of twee mensen komen altijd voor dat het leven en de dood een scheiding zijn.