Hotel Weisses Kreuz

Helaas is het hotel alleen ingesteld op grote groepen die met bussen arriveren. Stellen die met 2 personen zijn worden niet op dezelfde wijze geholpen als de grote groepen en worden weggemoffeld in de bar tijdens het diner. Vriendelijkheid van de leidinggevende is dan ver te zoeken. Overigens zijn vriendelijke medewerkers te vinden maar dat zijn zeker niet de leidinggevende of “eigenaresse”?!! Er is een tekort aan personeel begrepen we maar dat kan je je dan wel voorstellen.

We hebben ruim 40 jaar reiservaring in Oostenrijk en zijn, in heel Oostenrijk, altijd erg vriendelijk welkom geheten in alle pensions en hotels waar we verbleven hebben. In hotel Weisses Kreuz ging het helaas anders. Van de bekende Oostenrijkse "Gemütlichkeit" was geen sprake. Het personeel bleek niet erg vriendelijk en vooral ongeïntereseerd te zijn (een enkele uitzondering daargelaten). Bij binnenkomst begon de receptioniste zonder overleg direct onze paspoorten te kopiëren, terwijl inmiddels toch in de hotelbranche bekend zou moeten zijn dat dit voor hotels in verband met het risico van identiteitsfraude verboden is. De reactie van de receptioniste "maar u bent nu in Oostenrijk" verandert niets aan dit (Europese) verbod. In de door ons geboekte Superior 3-persoonskamer (voor 3 volwassenen) stond 1 x een 2-persoonsbed en lag er een matras op de grond voor de 3de persoon (kennelijk was dit een uitgeklapte “sofa” maar feitelijk was het niet meer dan een matras op de grond). Een degelijke bedbank op normale "bank- en bedhoogte" lijkt ons niet te veel gevraagd. (Op booking wordt overigens ook expliciet een “slaapbank” vermeld.) Als dat duidelijk op de website had gestaan hadden we twee kamers geboekt of een 3-persoons kamer, met wel 3 volwaardige bedden, in een ander hotel geboekt. De naar het schijnt eigenaresse was niet bepaald oplossingsgericht. De “sofa” in onze kamer kon niet worden omgeruild door een klapbed, omdat daarvoor te weinig ruimte zou zijn. Ze nam niet de moeite om even met ons mee te lopen en stelde ons voor de keuze: deze kamer of een Klassik-kamer waar wel ruimte zou zijn voor een klapbed (deze kamer was eerder kleiner dan ruimer, zodat het voor ons een raadsel is gebleven waarom het klapbed niet op de oorsponkelijke kamer zou passen). Uiteindelijk hebben we, met tegenzin, de Klassik-kamer geaccepteerd. Dit was een kamer in het oudere gedeelte van het hotel waaraan kennelijk geen onderhoud meer wordt gepleegd. Zo hing de gordijnrails helemaal los en was er geen douchegel in de douche (alleen de lege houder waarin een flacon kon worden geklikt hing er nog). Langzaam maar zeker kwamen wij tot de conclusie dat de eigenaresse alleen interesse lijkt te hebben in de snel verdiende omzet van volle bussen en geen interesse te hebben in alleenreizenden, stellen en gezinnen. O.a. in de bar was het personeel erg druk met de passagiers van enkele bussen en had verder geen oog voor de rest van de gasten, de eigenaresse liep ons enkele keren voorbij zonder enige interesse te tonen. (Of zelfs maar iets te zeggen; ook al iets heel on-Oostenrijks.) Uiteindelijk verlieten meerdere gasten, zonder iets te drinken, de bar. Tot onze verbazing werden wij toen de ober eindelijk tijd had in het Frans aangesproken; kennelijk omdat de bus vol Fransen zat. Dat het hotel vooral aandacht heeft voor bussen bleek de volgende ochtend toen we een medewerker zochten, maar merkten dat er helemaal geen personeel meer te bekennen was in de drukke ontbijtzaal